Gisteravond maakten de heren Poot en van Genderen zich op voor een eerlijke titanenstrijd tegen de dames van Berkel en van Praag. Na enkele flamboyante shuffle methodes te hebben gezien begon de eerste ronde. Deze werd glansrijk gewonnen door de dudes.

Noemenswaardige gebeurtenis: Er zijn extra punten te vergaren wanneer de persoon die de kaarten deelt het juiste aantal kaarten in een keer van de stapel weet te pakken. Deze bijna onmogelijk klus werd geklaard door Naomi van Praag. Zij haalde diep adem, sprak richting God en schakelde haar sniper-vision in. Haar vingers hingen geconcentreerd boven de stapel kaarten waarna zij, na een inspirerende 'zen-zucht', dezelfde vingers rond de stapel verspreide. Haar vingers voelde de stapel af en trok een stapeltje de lucht in terwijl zij er tegelijkertijd een x aantal liet terugvallen op de stapel om zo het juiste aantal over te houden. Met een hart welke net zo snel klopte als het tempo waarin de pannenkoeken van Sophie werder verorberd, verdeelde Naomi haar kaarten. Wanneer de laatste kaart haar hand verliet keek zij verbaasd rond de tafel. Een wonder had zojuist plaatsgevonden en wij waren hier zeldzaam toeschouwer van, twee van ons waren er zelfs slachtoffer van. De tranen van blijdschap vulde de ogen van Sophie en Naomi welke nu trots 50 punten mochten bijschrijven.

De tweede ronde was te vergelijken met een wc welke was volgescheten met alles wat God verboden heeft en waar jij noodgedwongen moet urineren. De ladies hadden namelijk een directe lijn met Guus Geluk en kregen de ene canasta na de andere compleet. De moed zonk bij Stefan en Sander waar de zon niet schijnen kon en de verslagenheid was dan ook af te lezen van hun anders o zo vriendelijke gezichten. Zij creëerden via deze once in a lifetime een voorsprong zo groot dat de heren niet meer konden winnen. Het enige wat zij nog konden doen was het potje eervol afsluiten.

Hierin slaagde de heren dan ook wonderbaarlijk. In een tweetal rondes kropen zij dichterbij via enkele tactische zetten.

Helaas was dit voor saus, de dames bereikten de te behalen score met twee, besmeurd met ham prei salade, vingers in de neus. Met een vervloeking, een traan en een grom hier en daar gingen wij onze tandenpoetsen en naar bed.

De laatste ochtend brak aan. Deze werd ingeluid via Naomi's schattige wekker welke op snooze werd gezet zodat we deze 10 minuten later nogmaals mochten aanhoren. Zij wilde namelijk wat eerder opstaan om haar haar te kunnen wassen. Terwijl zij ging douchen probeerden de rest van het gezelschap nog even verder te slapen welke onmogelijk werd gemaakt doordat Naomi plotsklaps Nick & Simon nummers begon te zingen.

Nadat Naomi haar haar gewassen had wilde Sophietje ook nog eventjes onder de douche. De heren stonden dit toe zodat zij zich nog even om konden draaien. Dit werd wederom onmogelijk gemaakt dankzij Naomi. Nadat zij het gehele repertoire van Nick & Simon hoorbaar had gemaakt via haar zoetgevooisde keeltje besloot zij gelijk maar haar haar te föhnen. Dit deed zij natuurlijk niet in de badkamer maar in de openbare slaapzaal waar de heren hun schoonheidsslaapje trachtte af te ronden.

Sophie had weer eens voor een lekker ontbijt gezorgd nadat Naomi de tafel weer schitterend had gedekt. Met heerlijke nummers op de achtergrond at iedereen zijn buikje rond waarna het onmogelijke begon. Wij moesten in een kwartier opruimen en de kamer uit. In dit kwartier moesten de heren nog afwassen, tandenpoetsen en hun goudblonde lokken in de wax zetten. De dames moesten tandenpoetsen en hun koffer volstouwen. Dit alles werd met een Usain Bolt tempo gedaan totdat er iets na tienen geklopt werd op de deur. De kamer was ineens muisstil. Van ademhaling was er geen sprake. Naomi haar hart klopte in haar keel toen zij met doodsangsten richting de deur waggelde. Haar hand reikte langzaam naar de deurknop en voorzichtig draaide zij hieraan. De deur ging al piepend open en waar eerst een engel leek te staan bleek het toch een look a like Pool te zijn. Was dit dan de befaamde Olga? Al giechelend besloten wij van wel en stiekem bekeken wij haar. Ze leek niet op onze gedachtespinsels maar bon.

Gepakt met 400 kilo aan wattenstaafjes en kledij vertrokken wij naar het station.
Inmiddels zitten wij in de trein en praten wij over de functies van de Blackberry welke voor Naomi net zo bekend zijn als de lokalen op school.