Antwerpen, 17 februari. Een brullende föhn, cananza wonders en FML's

Gisteravond maakten de heren Poot en van Genderen zich op voor een eerlijke titanenstrijd tegen de dames van Berkel en van Praag. Na enkele flamboyante shuffle methodes te hebben gezien begon de eerste ronde. Deze werd glansrijk gewonnen door de dudes.

Noemenswaardige gebeurtenis: Er zijn extra punten te vergaren wanneer de persoon die de kaarten deelt het juiste aantal kaarten in een keer van de stapel weet te pakken. Deze bijna onmogelijk klus werd geklaard door Naomi van Praag. Zij haalde diep adem, sprak richting God en schakelde haar sniper-vision in. Haar vingers hingen geconcentreerd boven de stapel kaarten waarna zij, na een inspirerende 'zen-zucht', dezelfde vingers rond de stapel verspreide. Haar vingers voelde de stapel af en trok een stapeltje de lucht in terwijl zij er tegelijkertijd een x aantal liet terugvallen op de stapel om zo het juiste aantal over te houden. Met een hart welke net zo snel klopte als het tempo waarin de pannenkoeken van Sophie werder verorberd, verdeelde Naomi haar kaarten. Wanneer de laatste kaart haar hand verliet keek zij verbaasd rond de tafel. Een wonder had zojuist plaatsgevonden en wij waren hier zeldzaam toeschouwer van, twee van ons waren er zelfs slachtoffer van. De tranen van blijdschap vulde de ogen van Sophie en Naomi welke nu trots 50 punten mochten bijschrijven.

De tweede ronde was te vergelijken met een wc welke was volgescheten met alles wat God verboden heeft en waar jij noodgedwongen moet urineren. De ladies hadden namelijk een directe lijn met Guus Geluk en kregen de ene canasta na de andere compleet. De moed zonk bij Stefan en Sander waar de zon niet schijnen kon en de verslagenheid was dan ook af te lezen van hun anders o zo vriendelijke gezichten. Zij creëerden via deze once in a lifetime een voorsprong zo groot dat de heren niet meer konden winnen. Het enige wat zij nog konden doen was het potje eervol afsluiten.

Hierin slaagde de heren dan ook wonderbaarlijk. In een tweetal rondes kropen zij dichterbij via enkele tactische zetten.

Helaas was dit voor saus, de dames bereikten de te behalen score met twee, besmeurd met ham prei salade, vingers in de neus. Met een vervloeking, een traan en een grom hier en daar gingen wij onze tandenpoetsen en naar bed.

De laatste ochtend brak aan. Deze werd ingeluid via Naomi's schattige wekker welke op snooze werd gezet zodat we deze 10 minuten later nogmaals mochten aanhoren. Zij wilde namelijk wat eerder opstaan om haar haar te kunnen wassen. Terwijl zij ging douchen probeerden de rest van het gezelschap nog even verder te slapen welke onmogelijk werd gemaakt doordat Naomi plotsklaps Nick & Simon nummers begon te zingen.

Nadat Naomi haar haar gewassen had wilde Sophietje ook nog eventjes onder de douche. De heren stonden dit toe zodat zij zich nog even om konden draaien. Dit werd wederom onmogelijk gemaakt dankzij Naomi. Nadat zij het gehele repertoire van Nick & Simon hoorbaar had gemaakt via haar zoetgevooisde keeltje besloot zij gelijk maar haar haar te föhnen. Dit deed zij natuurlijk niet in de badkamer maar in de openbare slaapzaal waar de heren hun schoonheidsslaapje trachtte af te ronden.

Sophie had weer eens voor een lekker ontbijt gezorgd nadat Naomi de tafel weer schitterend had gedekt. Met heerlijke nummers op de achtergrond at iedereen zijn buikje rond waarna het onmogelijke begon. Wij moesten in een kwartier opruimen en de kamer uit. In dit kwartier moesten de heren nog afwassen, tandenpoetsen en hun goudblonde lokken in de wax zetten. De dames moesten tandenpoetsen en hun koffer volstouwen. Dit alles werd met een Usain Bolt tempo gedaan totdat er iets na tienen geklopt werd op de deur. De kamer was ineens muisstil. Van ademhaling was er geen sprake. Naomi haar hart klopte in haar keel toen zij met doodsangsten richting de deur waggelde. Haar hand reikte langzaam naar de deurknop en voorzichtig draaide zij hieraan. De deur ging al piepend open en waar eerst een engel leek te staan bleek het toch een look a like Pool te zijn. Was dit dan de befaamde Olga? Al giechelend besloten wij van wel en stiekem bekeken wij haar. Ze leek niet op onze gedachtespinsels maar bon.

Gepakt met 400 kilo aan wattenstaafjes en kledij vertrokken wij naar het station.
Inmiddels zitten wij in de trein en praten wij over de functies van de Blackberry welke voor Naomi net zo bekend zijn als de lokalen op school.

Antwerpen 16 februari, valsspelen, hallucinaties en mannen in panty's

De avond begon vrolijk met een gezamenlijk avondmaal. Deze was zeer gezellig en iedereen at zijn buikje heerlijk rond. Niemand wist toen nog welk onheil de jongens stond te wachten. Na het eten werd er wederom gezellig gerelaxt.

Er stond een voetbalwedstrijd op de planning, welke dan ook met zijn allen zou worden bekeken. Zelfs Naomi zette haar voorliefde voor Duitse tv-series opzij om de wedstrijd mee te kunnen kijken. Dankzij deze opoffering werd het een leuke wedstrijd. De dames zorgde namelijk voor snacks en drank wat de sfeer ten goede kwam. Er was geen vuiltje aan de lucht.

Bedenk nu allemaal het volgende: je spreekt af met je vrienden dat je met de voetbal, wanneer je keeper bent, de bal niet met de hand mag beroeren. Dit staat in de regels. Dan gebeurt het volgende: je schiet de bal op goal en die ‘vriend' houdt de bal met zijn handen tegen. Je bent verbaast en bovenal verrast en wijst die ‘vriend' op de regels. Die ‘vriend' ontwijkt de regels op een asociale manier en speelt gewoon door. Zo ook Sophie.

Wij begonnen na de voetbal met een leuk spelletje Rummikub. Iedereen had het erg naar z'n zin. Het was zelfs zo gezellig dat de competitiviteit nergens te vinden was. Stefan won dit potje op goed geluk. Iedereen was hier content mee en om de sleur te verbreken, bedachten we dat een potje Canasta wel leuk zou zijn. Het potje canasta (zie wikipedia) verliep erg sportief en er werd flink gelachen en gegrapt.

Op een zeker moment lagen de scores erg dicht bij elkaar, de dames hadden een lichte voorsprong. Stefan en Sander waren dan ook gebrand op een degelijke ronde om deze achterstand weg te werken. Dit leek hun te lukken totdat er iets vreemds gebeurde. Sophie had namelijk een stapel gemaakt van een aantal 6-en. Dit leek op een Canasta voor zowel Sander als Stefan, waarna Sander onwetend een 6 weglegde. Stefan en Sander were screwed. Zij werden genaaid waar ze bijstonden. Deze 6 werd namelijk net zo snel gepakt als dat een tijger een gewond, lief, schattig zebraatje te pakken neemt. Wat voor Sander een Canasta was, was voor Sophie een tactische en tevens valse zet om Sander en Stefan op het verkeerde been te zetten.
Leest u de volgende regel afkomstig van Wikipedia: Als een speler een canasta heeft, maakt hij een stapel van zijn verzameling.

Sophie speelde dus vals. Vanwege deze valse, smerige, achteloze, inconsequente, achterbakse en vooral vuile zet, konden de jongens niet meer winnen. Sterker nog, zij werden uitgelachen en vernederd.

Een lange nacht volgde waarin de pijnlijke nederlaag nog uren in het hoofd van Stefan en Sander maalde. De planning voor de dag die volgde, vandaag dus, moest de leukste dag van de week vormen. We gingen namelijk gezellig shoppen. Daar waar we op de dagen dat we iets gingen doen voor school tegen het middaguur uit ons bed kwamen, was iedereen plotsklaps meer gemotiveerd om zijn nest uit te komen. Na een spetterend ontbijt besloten we eerst nog wat kiekjes te maken van de omgeving, om zo onze brochure tot in de puntjes van details te kunnen voorzien. Vervolgens begaven we ons dan toch echt richting Antwerpen Centrum. Nadat Naomi en Sophie de pinautomaat een paar gram lichter hadden gemaakt, kon de pret beginnen. Sander lachte voor het shoppen al in zijn vuistje, daar hij wist dat hij van de dokters in Nederland niet meer dan een kilo mocht sjouwen. Elke aankoop die hij vandaag dan ook zou doen, zou door een ander moeten worden gedragen.

De eerste winkel die het gezelschap passeerde was de Bershka. Beide vrouwen liepen enthousiast de winkel binnen, maar de mannen aarzelde. Na de winkel in vogelvlucht ‘gesniperd' te hebben viel hen namelijk op dat er niemand van het mannelijke geslacht in de winkel te bekennen was. Zij weigerden vervolgens dan ook structureel om de winkel te betreden. Zonder medeweten van de dames die hun ogen uitkeken vertrokken zij richting een andere winkel, namelijk de Jack & Jones. Na een klein half uurtje begonnen de mannen zich zorgen te maken over de vrouwtjes. Misschien zoeken ze ons wel! Meerdere telefoontjes naar de BlackBerry van Naomi wezen op niets uit. Uitgerekend op de dag dat onze mobieltjes wel eens van pas zouden kunnen komen, besloot mevrouw van Praag namelijk om haar telefoon op de hotelkamer te laten. Daar geen van de mannen het nummer van Sophie had, was het wachten tot bovenaardse krachten het gezelschap weer bij elkaar brachten. Dit gebeurde uiteindelijk na zo'n uur. Er werd besloten dat het apart shoppen wel gewaardeerd werd, waarna er een centraal afspreekpunt werd afgesproken.

De mannen wisten vervolgens in recordtempo verschillende winkels een bezoekje te brengen. De dag leek goed te beginnen voor Stefan, daar hij bijna bij de eerste de beste winkel al overging tot een aankoop. Hij liet kompaan Sander vervolgens in tranen achter, daar hij van verschillende kledij niet de juiste maat kon vinden. Sander bleek zijn voordeel van niet-sjouwen dus niet te kunnen uitbuiten.

Ondertussen wisten Sophie en Naomi zich wel raad bij de verschillende winkels. Zij besloten echter niet de volledige tijd te spenderen aan het uitzoeken van stoffen lapjes, maar gingen in plaats daarvan ook even bij de lokale DeliFrance zitten. Zij moesten namelijk even bijkomen van de man die als vrouw verkleed door Antwerpen liep.

Toen Sander bijna de hoop had opgegeven op een berg vol aankopen, verscheen er opeens licht aan het eind van de tunnel. Daar waar Stefan zijn kameraad eerst alles zag afkeuren, of het nou om de prijs, kwaliteit of het totaalplaatje ging, verdwenen de Dollartekens uit Sanders ogen en ging hij als een bezetene tekeer. Het ene kledingstuk na het andere werd onwelwillend door Sander het kledinghokje in gesleurd. Binnen de kortste keren had Stefan meer tassen te dragen dan goed voor hem was. Sander liep intussen vrolijk rond.

Stefan en Sander bleken het meeste succes te hebben in de S. Oliver winkel, daar de medewerkster haar ogen niet kon afhouden van de twee adolescenten. Na eerst een uitgebreide uitleg te geven van het assortiment aan broeken, begon ze vervolgens ook persoonlijke dingen te vragen. Terwijl Sander zich namelijk naar één van de vele kleedhokjes begaf, begon ze Stefan lustig te ondervragen naar de leeftijd en de lengte van de leraar in spe.

Stefan twijfelde over een coltrui en besloot de trui in eerste instantie niet te kopen,maar besloot later op de dag na goedkeuring van het thuisfront wel tot een aankoop over te gaan. De vrouw was zeer verheugd om Stefan weer in de winkel te mogen begroeten. Haar dag kon simpelweg niet meer stuk.

Door de vele tassen die gesjouwd moesten worden en de dikke jassen was het in de Antwerpse winkels niet te harden. De hittegolven die telkens weer overwonnen moesten worden bereikten zelfs zo'n hoogtepunt, dat Sander bijna door een spiegel heenliep in één van de kledingwinkels. Hij bleek last te hebben van hallucinaties.

Terwijl Sophie en Naomi al bijna een half uur op het afspreekpunt aan het wachten waren, waren Stefan en Sander tot op de laatste minuut nog bezig om naar de juiste koopjes te speuren. Uiteindelijk begaven de twee zich dan ook richting het afspreekpunt. De twee dames vielen stijl achterover toen ze Stefan met een arsenaal aan tassen zagen aankomen. Zijzelf waren met enkele kleine tasjes al klaar. Dit dan ook tot de grote verbazing van Stefan en Sander. Vervolgens besloten de dames alvast naar de hotelkamer te gaan, waarna de mannen nog de laatste ingrediënten konden aanschaffen voor de pannenkoeken die Sophie zou gaan bereiden.

Sander en Stefan kwamen spoedig aan in de Delhaize (de Belgische Albert Heijn). Nadat de mannen een half uur hadden gezocht naar de melk en ijs, liep Sander pardoes langs een speciale pannenkoekenpan, welke voor een spotprijs te koop was. Wetende dat de koekenpan in de hotelkamer van meer dan verschrikkelijke kwaliteit was (meerdere maaltijden waren al min of meer om zeep geholpen door het achteloze ding) kreeg hij Stefan zover om de portemonnee te trekken. Deze was namelijk al heel de dag aan het praten over ‘kunnen pinnen' en dit was dan ook een uitgelezen mogelijkheid om dat te doen.

Stefan vroeg aan Sander of hij de weg nog wist richting de hotelkamer, waarop deze enthousiast antwoordde. Een toeristische route volgde door het stadspark, waar nog enkele foto's werden gemaakt voor de brochure. Eenmaal aangekomen in de hotelkamer begon Sophie gretig aan haar specialiteit. Nadat de Feyenoorder 1,5 uur in de keuken had gestaan was het tijd om te eten. Een gezellige maaltijd volgde waarin Naomi aan de hand van een tijdschrift nog eens haarfijn uitlegde hoe een vrouw kon ontdekken of een man interesse in haar had.

Na het eten wisten de mannen niet hoe snel ze zich naar de TV moesten begeven. Wie is de Mol? stond namelijk op het punt van beginnen. Na een uur aan kijkplezier besloten ze zich dan toch naar de afwastafel te begeven om het klusje te klaren. Nu dit klusje geklaard is maakt iedereen zich gereed voor een nieuw potje Canasta. Er valt voor de mannen namelijk iets recht te zetten.

Antwerpen, 15 februari, 20 kipnuggets, valse beschuldigingen en bijna flauwgevallen in de supermarkt..

Om aan te sluiten bij het verhaal van gisteren, beginnen we met gisteravond. Om 8 uur ging de tv aan en zaten we klaar voor de voetbalwedstrijd tussen Bayern Leverkussen tegen FC Barcalona. De stokbroodjes waren ‘rijkelijk' belegd door Stefan met kipkerrie salade, kruidenkaas en Stefan zijn favoriet: ham-prei salade. Hij walgde hier zo van dat hij het hier dag 3 nog steeds over had.
Na de wedstrijd werd de rummikub tevoorschijn getoverd. De spanning en rivaliteit was al hoog op toen het spel begon. Eerst moesten de regels nog eens bekeken worden die helaas alleen in het Duits in de handleiding stonden. Maar met Sander als vertaler wisten we in no-time de spelregels die hij in vloeiend Duits voor ons voor wist te lezen.

Het eerste potje wist Stefan op het nippertje als eerste uit te zijn. Hier was hij ook erg trots op. Het tweede potje begonnen we weer fanatiek. Op een gegeven moment dacht Sophie te zien dat Stefan een steentje achter zijn rug vandaan haalde en dus vals speelde. Ontzet stond Stefan op en was hier even een discussie over. Uiteindelijk had Sander het 2e potje gewonnen.

De avond eindigde toen we allemaal eigenlijk op het punt stonden om te gaan slapen. Iemand kwam erop om doen, doen of de waarheid te spelen. Het eerste slachtoffer was Sophie die voor doen koos. Haar opdracht hield in dat ze 's ochtends voor ons een eitje moest bakken. Die fout wilde de rest natuurlijk niet maken en voor andere doe opdrachten lagen we veel te lekker in ons bed. De waarheid vragen volgden. Sander moest hierbij zijn meest beschamende moment bij de padvinderij onthullen. We verwachtte een smeuïg verhaal maar waren toch lichtelijk teleurgesteld.

De volgende ochtend hield Sophie haar aan haar opdracht en heeft voor iedereen een heerlijk eitje gebakken. Gelukkig waren we vandaag niet ontwaakt uit ons schoonheidsslaapje door de houtzagerij. Een goed begin van de dag! Tijd om eens te plannen wat we zouden gaan doen vandaag.

Gisteren was ook besloten dat Sander vandaag zijn bevelen in zou ruilen voor: ‘het is maar een idee'.

Na het opzoeken van een verhaal, wat een van de opdrachten is, en het opzoeken van een locatie om hiervoor foto's te maken gingen we op pad. We hadden besloten om onderweg bij scholen langs te gaan.
De eerste school die we tegenkwamen was de Wiznitz die in de straat zat waar ook ons hotel zit. Dit is een Joodse school. We hadden al bedacht dat het waarschijnlijk geen succes zou worden om binnen te komen. We zagen ook alleen maar jongetjes naar binnen lopen en hadden het voorgevoel dat het ook een jongensschool was. De 3 roze fietsjes brachten ons toch wel een beetje aan het twijfelen of dit wel zo was. Na bijna een kwartier voor de deur te twijfelen waren we toch maar doorgelopen.

We hadden geen route geplant waar de andere scholen zaten dus besloten we het mensen op straat te vragen. Helaas werden we de eerste poging genegeerd door een mevrouw die zonder ons aan te kijken doorliep. De tweede poging was een man die geen Nederlands bleek te spreken. Maar we hadden de hoop nog niet opgegeven! We besloten naar een chique ogend hotel te lopen. Hier kregen we een plattegrond waar de meneer achter de balie ons aanwees in welke straat we moesten zijn waar veel basisscholen te vinden waren.

Eenmaal aangekomen in de straat kwamen we uiteindelijk aan bij de school Marie-Jose. Dit is een internationale school. Stefan deed het woord aan de deur. Tot onze verbazing mochten we binnenkomen. Een klein mevrouwtje met een bierbuik nodigde ons met een Frans accent uit om binnen te komen. Ze vertelde ons wat over de school en gaf ons een brochure.

Vervolgens sprak ze een man aan die door de gang liep om hem te vragen of hij ons rond wilde leiden. Hij begon enthousiast in het Frans tegen ons te praten. Toen hij aan onze gezichten zag dat we er niet veel van begrepen vroeg hij in het Engels of wij wel Frans spraken. Gelukkig kon hij goed Engels en wist ons veel te vertellen over de school.

Na deze inspanning begon onze maag toch wel te knorren! Tijd om eens het eten van Antwerpen te proeven. Na enig overleg besloten we naar de MC Donalds te gaan. Hier stond een Chinese jongen achter de kassa. Sophie vond dat hij veel beter bij de noodles bar YamYam kon werken dan hier. Toen Sander zijn bestelling deed van onder andere 20 kipnuggets keek hij Sander raar aan en herhaalde verbaasd: '20 kipnuggets?!' Sophie en Naomi namen een happy meal waar ze een prachtige my little pony bij kregen. Na ons eten te hebben gekregen maakten we nog met veel genoegen gebruik van de gratis wifi.

Nu is het wel tijd om op zoek te gaan naar het standbeeld te gaan zoeken waar het verhaal over ging. Dit hadden we dankzij onze gidsen van de dag: Sophie en Sander, zonder hulp van een tom-tom of google maps gevonden. Na onze foto's te hebben gemaakt gingen we nog even wandelen naar een kasteel. Hier was ook een beeld van de reus die uit het verhaal kwam. Stefan wilde al enthousiast omhoog klimmen om met het beeld op de foto te gaan, maar stopte toen hij zag dat er politie in een politiebusje 15 meter verderop naar hem stond te loeren. Dan maar even een kijkje in het kasteel nemen. Sander, Stefan en Naomi liepen stilletjes het donkere kasteel in waar zich niemand bevond. Na een paar stappen in een donkere kamer te hebben gezet besloten we dat we waarschijnlijk niet helemaal welkom waren hier, en liepen maar weer naar buiten naar waar Sophie foto's stond te maken.

Toen we uitgewaaid waren bij het kasteel moesten we toch maar opzoek naar een supermarkt om stokbrood en soep bakjes te kopen. Eenmaal in de supermarkt hadden we het stokbrood zo gevonden. Maar er was ook zo een machine die het netjes in stukjes kon snijden. Stefan haalde het stokbrood uit de verpakking, brak hem in tweeën en deed de 2 stukken achter elkaar in de machine. Sophie had enige complicaties met het drukken op de startknop maar vond hem snel. We waren even bang dat we de machine kapot gemaakt hadden omdat het brood wel erg langzaam naar buiten kwam. Sophie en Stefan deden de stokbrood schijfjes weer terug in de zak en Sander maakte hier een mooie foto van. We werden wel een beetje raar aangekeken.
Bij de kassa stond een stinkende man voor ons die af moest rekenen. Hij liep door het beveiligingspoortje heen. Deze ging af. Van de caissière moest hij zijn jas uit doen. Door deze actie vergaste hij niet alleen de caissière maar ook ons. Snel afrekenen en door naar de tram!
Voor de verandering zaten we deze keer in één keer in de goede tram. Door de regen liepen we snel door naar het hotel. Daar begonnen we maar met koken. Voor vanavond stond er soep, hamburgers en stokbrood op het menu. Vanavond was Naomi weer de chef. We hadden een kleine inschattingsfout met de soep. Het was uiteindelijk een volle pan! Helaas hield Stefan niet van soep en hielp niet mee met opeten.

Nu zit iedereen weer op de bank. Een spannende wedstrijd staat op het punt te beginnen.

Antwerpen, 14 februari. Wafels, Finding Nemo en mislukte tosti's

Onze tweede dag brak iets later aan dan gepland. 's Ochtends vroeg werden we allemaal luid ontwaakt door iets wat klonk als een houtzagerij naast de deur, maar gelukkig vielen we daarna allemaal nog even in slaap, waardoor we goed uitgeslapen aan onze dag konden beginnen.
Sander had beloofd om tosti's te maken, samen met Stefan, wat ze dan ook gingen doen. Helaas was de antiaanbaklaag niet meer te vinden in het pannetje, waardoor de eerste tosti bleef plakken en bijna niet meer los kwam. Gelukkig was de smaak hier niet minder om en hebben we allemaal kunnen genieten van het eten.

Nadat iedereen gegeten had en weer helemaal fris was, was het tijd om op pad te gaan. Alleen toen kwam het dilemma. Zouden we gaan shoppen of naar een museum gaan. Na druk overleg besloten we toch maar goed te werk te gaan en naar een museum te gaan. Het ‘Zilvermuseum' dat plaatsvond in een kasteel trok onze interesse. Dankzij de vriendelijke meneer bij de receptie, wisten we precies hoe we daar terecht zouden komen.
De vriendelijke man stuurde ons naar de ‘tram', een vervoersmiddel dat wij bij ons ook wel een metro noemen. Eenmaal daar aangekomen kwamen we bij het volgende dilemma. Een ‘tramkaartje'. De ‘tram' stond er al dus ons eerste ritje reden we zwart. Toen we uitstapte bij de eerstvolgende halte, zagen we een automaat, die we op het vorige perron niet hadden ontdekt. Nadat we bijna een dagkaart ter waarde van € 5,- per persoon hadden gekocht, zagen we op het laatste moment zonekaarten staan voor maar € 2,- per persoon.

Bij het instappen van de nieuwe ‘tram' keken we naar het kastje om in te checken. Dit systeem was erg onduidelijk voor ons en aangezien we geen voorbeeld hadden, besloten we om ook nu maar niet in te checken.

Bij het Centraal Station van Antwerpen aangekomen, moesten we overstappen op een ‘tram', die klaarblijkelijk boven de grond was, in tegenstelling tot de rit die we daarvoor ondergronds hadden afgelegd. Eenmaal boven aangekomen, zagen we vlak voor onze neus een groot gebouw met een poster met allemaal vissen op de zijkant. De aandacht van Stefan en Sander lag inmiddels bij dat gebouw en niet meer bij de ‘tram'. Waardoor we besloten een kijkje te gaan nemen. Eenmaal binnen gekomen bleek het een educatief centrum te zijn met diverse diersoorten, die vooral in de oceaan leven en de droge gebieden daaromheen.
De naam van het educatieve centrum is: 'Aquatopia'.

Bij het betalen kregen we diverse informatie van de caissière betreffende de aanwezige lespakketten. Wij kregen een speurtocht mee voor groep 5 en 6. Stefan heeft deze speurtocht vol passie gemaakt, terwijl Naomi en Sophie foto's maakten van de omgeving. Sander nam ondertussen alles goed in zich op. Er waren veel verschillende soorten vissen te zien, zoals haaien, anemoonvissen, enzovoorts. Daarnaast waren er ook leguanen, slangen, vogelspinnen en kikkers te zien. Tussendoor waren diverse routes en speelpleinen voor kinderen ontworpen, die zo aanlokkelijk eruit zagen, dat Sander door een tunneltje en survivalroute heen liep en Naomi en Stefan in de ballenbak te vinden waren. Sophie liep op haar hakken en was helaas niet gekleed op dit soort activiteiten.

Nadat we het hele gebouw doorkruist hadden, begon onze volgende zoektocht. Wij waren namelijk op zoek naar een echte Belgische wafel. In de hoofdstraat van Antwerpen, waar alle winkels plaatsvinden, zat een kraampje verstopt. Een foto zal volgen.

Na een klein stukje verder gelopen te hebben, besloten we toch maar terug naar het hotel te gaan. Sander vroeg enthousiast aan Sophie, die de hele reis begeleide naar bestemming, of we de gele ‘tram' moesten hebben. De ‘trams' werken via een kleurensysteem in Antwerpen. Sophie riep al de hele tijd dat we allemaal de groene tram moesten hebben, maar was zo overdonderd door deze vraag, dat ze ons in de verkeerde ‘tram' leidde. Halverwege ontdekten we dat we niet goed zaten en besloten snel uit te stappen bij de eerst volgende halte. Onze wafel werd er overigens gelijk afgesport, aangezien we een gigantische trap op moesten. Gelukkig verliep daarna alles voorspoedig en waren we vrij snel terug bij het hotel. Eenmaal daar aangekomen, besloten Naomi en Sophie even naar de supermarkt te gaan om nog wat drinken te halen en een afwasborsteltje niet te vergeten, aangezien het sponsje helemaal zwart was geworden na de shoarma en tosti's.

Op dit moment is Naomi de aardappeltjes aan het bakken. Onze kookplaat lijkt op een camping ‘elektrisch' kookpitje. Het werkt niet zoals we gewend zijn en met behulp van onze fijne pan ging het net bijna mis en zat Naomi al bij de receptie, maar gelukkig was Stefan daar om de gaspitjes met zijn magische handen weer aan de praat te krijgen.

Al met al was het een enerverende dag. Morgen toch maar eens op zoek naar een school, in de hoop dat ze ons willen helpen, zodat we niet voor niks naar Antwerpen zijn geweest.

Antwerpen, 13 februari, Olga, Paardenzaad & YamYam

Beste lezers,

Onze reis begon vroeg, erg vroeg. Bij het reiken van het ochtendgloren lagen wij allen namelijk nog te maffen. Wij hadden de uitermate snelle en luidruchtige trein van 12:55(!). Iedereen, zelfs mevrouw van Praag, was op tijd, wat een teken van God leek te zijn. Dit zelfde teken werd daarna verdoezeld achter een donkere wolk van depressie nadat Sander de horoscopen voorlas, welke verre van positief waren.

Eenmaal aangekomen in de ghetto van Antwerpen bekroop ons een leeg gevoel. Inderdaad, wij moesten pinnen. Na het pinnen liepen wij met groteske stappen richting de uitgang van het station. Tijdens deze route kwamen wij langs de YamYam, een chinees tentje. Merde, Sophie vertrouwden het niet omdat er in plaats van een Chinees, een Belg achter de balie stond.

Met Sander als navigator, zonder navigatie-app, vonden wij het hotel binnen no-time. De dames liepen er langs, aangetrokken door de verse geur van appelflappen en diamanten. Gelukkig waren de o zo welgehumeurde heren scherp.

Nadat we het appartement (foto's volgen) in al zijn heiligheid en schoonheid hadden ontdekt (uitzicht volgt), besloten wij de plaatselijke supermarkt te bezoeken. Dit was hels. Verschrikkelijk. De supermarkt was net zo groot als meerdere winkels uit het Westland tezamen en rook naar gebruikde skischoenen. Na enig consult tussen de 'vakantiegangers' waren de boodschappen bepaald. Natuurlijk gokten wij op het uiteindelijk te betalen bedrag. Dit bedrag kwam neer op €86,38. Inderdaad, een schok. Vooral na de royale schatting van €30,- door de heer S. van Genderen. Wij allen wezen richting het vlees als schuldige. Gelukkig maakte het vlees zijn fout goed via zijn lekkere smaak, zo in een pita broodje.

Nadat Sander bezig was het restant van de pan leeg te roven, werden plots onderwerpen aangesneden als paardenzaad, zweetcocktails, en scheetjes bij een concert welke nefast waren voor Sanders, anders zo'n grote, eetlust.

Jullie vragen jullie vast af wie Olga is. Olga is onze schoonmaakster (geen foto) welke piekfijn werk heeft afgeleverd, kuch. Onze schatting is dat Olga niet hoger dan de 1.55 reikt, daar de hoge plekjes niet stofvrij zijn gemaakt.

Na het eten bepaalden wij de dagopbrengst (een friggin' volle maag) en wat wij de volgende dag gingen doen. Een hint: het gaat over school en verder wil ik er niet veel over kwijt.

De rest van de avond keken wij tv en maakten wij Naomi alvast warm voor de voetbaldagen die komen en natuurlijk Wie is de Mol (Liesbeth...)

Tot de volgende keer!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Sander

Nog 2 nachtjes slapen

Beste lezers,

Over precies twee nachtjes slapen zullen Sophie, Naomi, Stefan en ik de helse tocht richting onze zuiderburen gaan ondervinden. Het zal een zware tocht worden, met hoogte- en dieptepunten. Welke bezienswaardigheden ons pad zullen kruisen in de tijd dat wij ons in Antwerpen bevinden is nog in het gewis, maar dat wij zullen zegevieren in het behalen van onze doelstellingen is een ding dat zeker is!

Via dit blog zullen wij onze trouwe lezer(s) op de hoogte houden van onze avonturen in Antwerpen, mocht dat natuurlijk mogelijk zijn in het land dat jaren doet over het vormen van een regering.

Wij wensen iedereen die op Internationalisering gaat een hele plezante week toe en hopen hen sebiet weer in de klas te mogen begroeten!

Groetjes,

Naomi, Sophie, Stefan & Sander